Republika Santanii i Burgii

Plan posiedzenia:

I.Otwarcie obrad
II.Debata i głosowanie nad ustawą o Najwyższej izbie kontroli
III.Debata i głosowanie nad ustawą o prawie prasowym
IV.Debata i głosowanie nad ustawą o policji
V.Debata i głosowanie nad kodeksem karnym
VI.Debata i głosowanie nad ustawą o podatku dochodowym.
VII.Debata i głosowanie nad ustawą w sprawie zasad i trybu oceniania cywilnych nauczycieli akademickich zatrudnionych w szkołach wyższych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
VIII.Wolne wnioski
IX.Zamknięcie posiedzenia

Witam szanownych panów posłów na drugim posiedzeniu Sejmu Republiki,przechodzimy od razu do pkt.2 posiedzenia a mianowicie debata nad ustawą o najwyższej izbie kontroli

Cytat:

Ustawa z dnia ... 2011r

o powołaniu Najwyższej Izby Kontroli

§ 1.

Prezes Najwyższej Izby Kontroli kieruje jej działalnością przy pomocy wiceprezesów oraz dyrektora generalnego.

§ 2.

1. Kontrolnymi jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli są departamenty:

1) Budżetu i Finansów;
2 ) Gospodarki, Skarbu Państwa i Prywatyzacji;
3 ) Infrastruktury;
4 ) Nauki, Oświaty i Dziedzictwa Narodowego;
5 ) Obrony Narodowej;
6 ) Porządku i Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7 ) Pracy, Spraw Społecznych i Rodziny;
8 ) Prawny i Orzecznictwa Kontrolnego;

2. Kontrolnymi jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli są delegatury
z następującymi siedzibami i obszarami właściwości:

1) w Rutzelburgu
2) w Burgiogradzie

3. Jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli wykonującymi zadania w zakresie organizacji i obsługi Najwyższej Izby Kontroli są biura:

1) Gospodarcze;
2) Informatyki;
3) Organizacyjne;
4) Rachunkowości.

§ 3.

1. Kontrolne jednostki organizacyjne, o których mowa w § 2 ust. 1, wykonują zadania w zakresie postępowania kontrolnego lub wspomagają czynności kontrolne, w szczególności w naczelnych i centralnych organach państwowych w zakresie swojej właściwości rzeczowej oraz mogą, w porozumieniu z właściwą terytorialnie delegaturą, przeprowadzać postępowanie kontrolne w organach i jednostkach terenowych.

2. Kontrolne jednostki organizacyjne, o których mowa w § 2 ust. 2, wykonują zadania w zakresie postępowania kontrolnego lub wspomagają czynności kontrolne, w szczególności w organach i jednostkach terenowych w zakresie swojej właściwości terytorialnej oraz mogą, w porozumieniu z właściwym rzeczowo departamentem, przeprowadzać postępowanie kontrolne w naczelnych i centralnych organach państwowych.

3. Biura, o których mowa w § 2 ust. 3, wykonują zadania w zakresie organizacji i obsługi funkcjonowania Najwyższej Izby Kontroli.

§ 4.

1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może, w uzasadnionych przypadkach, wyznaczyć do przeprowadzenia postępowania kontrolnego kontrolną jednostkę organizacyjną, z pominięciem jej właściwości rzeczowej lub terytorialnej.

2. Spory kompetencyjne między jednostkami organizacyjnymi dotyczące ich właściwości oraz wykonywanych zadań rozstrzyga Prezes Najwyższej Izby Kontroli.

§ 5.

Jednostki organizacyjne Najwyższej Izby Kontroli używają nazw:
1) „Najwyższa Izba Kontroli Departament ...”;
2) „Najwyższa Izba Kontroli Delegatura w ...”;
3) „Najwyższa Izba Kontroli Biuro ...”.

§ 6.

1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli zwołuje posiedzenia Kolegium Najwyższej Izby Kontroli, zwanego dalej „Kolegium”, z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 członków Kolegium.

2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli proponuje porządek dzienny posiedzeń Kolegium.

3. Sekretarz Kolegium zapewnia sprawną organizację i dokumentowanie prac Kolegium.

4. Z posiedzenia Kolegium sporządza się protokół.

5. Kolegium uchwala regulamin określający szczegółowy tryb jego działania.

§ 7.

Prezes Najwyższej Izby Kontroli może udzielić upoważnienia do załatwiania spraw i podejmowania decyzji w jego imieniu zgodnie z poniższymi zasadami:

1) upoważnienia udziela się pracownikom Najwyższej Izby Kontroli;
2) upoważnienia udziela się na piśmie;
3) upoważnienia udziela się w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień lub zaświadczeń;
4) upoważnienie powinno zawierać zakres spraw objętych upoważnieniem;
5) upoważnienie może zawierać uprawnienie do udzielania pełnomocnictw do występowania w imieniu Najwyższej Izby Kontroli;
6) upoważnienia udziela się na czas określony lub nieokreślony;
7) upoważnienie może być cofnięte w każdym czasie.

§ 8.

1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może powoływać zespoły pomocnicze, określając ich nazwy, skład osobowy oraz zakres i tryb działania.

2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może tworzyć w departamentach, delegaturach i biurach wydziały i samodzielne stanowiska pracy.

§ 9.

Prezes Najwyższej Izby Kontroli ustala, w drodze zarządzenia, szczegółową organizację wewnętrzną jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli oraz ich właściwość, a także może wprowadzać zmiany w tym zakresie.

§ 10.

1. Ustawa wchodzi w życie wraz z podpisaniem jej przez Prezydenta.

Osobiście uważam iż ustawa jest dobra ale nie do zastosowania realnego ponieważ nie ma kto obsadzić tego stanowiska ani tak naprawdę nie ma co kontrolować.

Tak, dokładnie. Po co tworzyć kolejne stanowiska i instytucje... Wcześniej czy później i tak zostaną usunięte....

Debata potrwa jeszcze do dziś do godz 20:00

Dobrze kończymy debatę nad tym projektem i przechodzimy do głosowania kto jest za kto przeciw kto się wstrzymał

Przeciw

Przeciw.

Za-0
Przeciw-2
Wstrzymało się-1

Stwierdzam iż sejm nie przyjął ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli

Przechodzimy do pkt.3 obrad czyli ustawy o prawie prasowym

Cytat:

Ustawa z dnia ... 2011r

o prawie prasowym

Artykuł 1.
§. 1. W rozumieniu niniejszej ustawy wydawca to przedsiębiorstwo zajmujące się wydawaniem tytułu lub tytułów.
§. 2. W rozumieniu niniejszej ustawy tytuł prasowy to gazeta wydawana codziennie, raz w tygodniu lub raz w miesiącu lub w terminie nieokreślonym.

Rozdział II
Wydawanie tytułów prasowych

Artykuł 2.
Tytuły prasowe mogą wydawać tylko i wyłącznie powołane do tego przedsiębiorstwa.

Artykuł 3.
§. 1. Wydawanie tytułu prasowego wymaga rejestracji w Sądzie Najwyższym.
§. 2. Wniosek o rejestrację, o której mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1. tytuł gazety i siedzibę redakcji,
2. dane osobowe redaktora naczelnego,
3. częstotliwość ukazywania się tytułu prasowego.
§. 3. Wydawanie tytułu prasowego można rozpocząć, jeżeli Sąd Najwyższy nie odrzucił wniosku o rejestrację w ciągu 7 dni od jego zgłoszenia.
5. O zmianie danych, o których mowa w §. 2, należy zawiadomić niezwłocznie Sąd Najwyższy.

Artykuł 4.
Sąd Najwyższy może odmówić rejestracji, jeżeli wniosek nie zawiera danych, o których mowa w art. 3. §. 2, lub jej udzielenie stanowiłoby naruszenie prawa do ochrony nazwy istniejącego już tytułu prasowego.

Artykuł 5.
Sąd Najwyższy może zawiesić wydawanie tytułu prasowego na czas określony, nie dłuższy niż 3 miesiące, jeżeli w ciągu roku co najmniej trzykrotnie w tym tytule prasowym zostało popełnione przestępstwo.

Artykuł 6.
Rejestracja tytułu prasowego traci ważność w razie nie wydania tytułu prasowego przez okres 3 miesięcy od dnia nabycia uprawnień do jego wydawania na czas nie oznaczony lub przerwy w ich wydawaniu przez okres 3 miesięcy, jeżeli redakcja nie wystąpiła o zachowanie rejestracji.

Rozdział III
Dystrybucja tytułów prasowych

Artykuł 7.
Tytuły prasowe mogą być dystrybuowane tylko i wyłącznie poprzez zamieszczanie treści kolejnych wydań w odpowiednim miejscu na forum lub za pośrednictwem strony internetowej, do której link zostanie zamieszczony na forum.

Artykuł 8.
Kolejne wydanie tytułu prasowego powinno zawierać jego kolejny numer i datę wydania.

Artykuł 9.
Działalność wydawnictw tytułów prasowych jest jest dotowana z budżetu
państwa w kwocie 250 rików za jedno wydanie. Dotacje te są zwolnione z podatku.

Artykuł 10.
Od momentu wejścia w życie niniejszej ustawy wszystkie ogłoszenia i reklamy podmiotów prywatnych oraz partii politycznych i innych organizacji mogą ukazywać się tylko i wyłącznie za pośrednictwem tytułów prasowych na zasadach określonych przez wydawcę danego tytułu prasowego.

Rozdział IV
Przepisy końcowe

Artykuł 11.
Wydawcy istniejących tytułów, chcąc zachować prawo do ich dalszego wydawania zobowiązani są do spełnienia wymogów art. 2. i 3. niniejszej ustawy w terminie 7 dni od momentu jej wejścia w życie.

Artykuł 12.

Ustawa wchodzi w życie wraz z podpisaniem jej przez Prezydenta.

Rozpoczynamy debatę,potrwa ona do 20:00 16 grudnia

Uważam iż to bardzo dobra ustawa bardzo jasno określa jak mają działać gazety i jak je rejestrować czego wcześniej nie było.

Uważam Tak samo to jest dobra ustawa z góry jestem ZA

Jeszcze raz dobrze przestudiuję ustawę i zagłosuję.

Niech pan czyta,na razie nie głosujemy do jutro do 20:00 trwa debata.

Rozumiem.

Składam wniosek do pana Marszałka Sejmu o przyspieszenie głosowania nad ustawą o prawie prasowym.

Przychylam się otwieram głosowanie

ZA

Za.

Zamykam głosowanie stwierdzam iż sejm większością głosów ustawę przyjął

Za-2
przeciw-0
Wstrzymało się-1

Przechodzimy do debaty nad ustawą o policji

Cytat:

ROZDZIAŁ I
Przepisy ogólne

ART. 1.
§1. Tworzy się Policję jako umundurowaną i uzbrojoną formację służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.
§1a. Nazwa "Policja" przysługuje wyłącznie formacji, o której mowa w ust. 1
§2. Do podstawowych zadań Policji należą:
1) ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra;
2) ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania;
3) inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi;
4) wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców;
5) nadzór nad strażami gminnymi (miejskimi) oraz nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie określonym w odrębnych przepisach;
6) kontrola przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych związanych z działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych;
7) współdziałanie z policjami innych państw oraz ich organizacjami międzynarodowymi na podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów;
gromadzenie, przetwarzanie i przekazywanie informacji kryminalnych;
§3. Policja realizuje także zadania wynikające z umów i porozumień międzynarodowych, na zasadach i w zakresie w nich określonych.

ART. 2
§1.W zakresie, trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach zadania przewidziane dla Policji wykonują w Republikańskie Siły Zbrojne oraz w stosunku do żołnierzy Żandarmeria Wojskowa i wojskowe organy porządkowe.

ROZDZIAŁ II
Organizacja Policji

ART. 4
§1. Policja składa się z następujących rodzajów służb: kryminalnej, prewencyjnej oraz wspomagającej działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym.
§2. W skład Policji wchodzi policja sądowa. Szczegółowy zakres zadań i zasady organizacji policji sądowej określa, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sprawiedliwości.
§3. W skład Policji wchodzą również:
1) Wyższa Szkoła Policji, ośrodki szkolenia i szkoły policyjne;
2) wyodrębnione oddziały prewencji i pododdziały antyterrorystyczne;
3) jednostki badawczo-rozwojowe.
§4. Komendant Główny Policji, za zgodą ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może powoływać, w uzasadnionych przypadkach, inne niż wymienione w ust. 1 rodzaje służb, określając ich właściwość terytorialną, organizację i zakres działania.

ART. 4a
§1.Pracownicy na stanowiskach administracyjnych, technicznych i gospodarczych w komendach i komisariatach Policji, z wyjątkiem stanowisk określonych przez Komendanta Głównego Policji, są zatrudniani na zasadach określonych w przepisach o pracownikach urzędów państwowych.

ART. 5
§1. Centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, jest Komendant Główny Policji, podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
§2. Komendant Główny Policji jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Policji, zwanych dalej "policjantami".
§3. Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
§4. Zastępców Komendanta Głównego Policji, w tym I Zastępcę, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.
§5. W razie zwolnienia stanowiska Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące, jednemu z jego zastępców.
§6. W razie czasowej niemożności sprawowania funkcji przez Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu ustania przeszkody w sprawowaniu tej funkcji przez dotychczasowego komendanta, jednak na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji jednemu z jego zastępców.
§7. Wg. struktury policja jest podzielona na Komendantury w miastach.
ART. 6
§1. Komendant Główny Policji może tworzyć i likwidować ośrodki szkolenia i szkoły policyjne.
§2. Komendant Główny Policji ma możność wszelkich zmian personalnych

ROZDZIAŁ III
Zakres uprawnień Policji

ART. 7
§1. W granicach swych zadań Policja w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe.
§2. Policja wykonuje również czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.
§3. Policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka.
§4. Policja może, w zakresie koniecznym do wykonywania jej ustawowych zadań, korzystać z informacji kryminalnej zgromadzonej w Krajowym Centrum Informacji Kryminalnych.

ART. 8
§1. Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, mają prawo:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw;
2a) zatrzymywania osób pozbawionych wolności, które na podstawie zezwolenia właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład karny i w wyznaczonym terminie nie powróciły do niego;
3) zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia;
3a) pobierania od osób wymazu ze śluzówki policzków:
a) w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego,
b) w celu identyfikacji osób o nieustalonej tożsamości oraz osób usiłujących ukryć swoją tożsamość, jeżeli ustalenie tożsamości w inny sposób nie jest możliwe;
3b) pobierania materiału biologicznego ze zwłok ludzkich o nieustalonej tożsamości;
4) przeszukiwania osób i pomieszczeń w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego innych ustaw;
5) dokonywania kontroli osobistej, a także przeglądania zawartości bagaży i sprawdzania ładunku w portach i na dworcach oraz w środkach transportu lądowego, powietrznego i wodnego, w razie istnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary;
5a) obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych, a w przypadku czynności operacyjno-rozpoznawczych i administracyjno-porządkowych podejmowanych na podstawie ustawy - także i dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom;
6) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz jednostek gospodarczych prowadzących działalność w zakresie użyteczności publicznej; wymienione instytucje, organy i jednostki obowiązane są, w zakresie swojego działania, do udzielenia tej pomocy, w zakresie obowiązujących przepisów prawa;
7) zwracania się o niezbędną pomoc do innych jednostek gospodarczych i organizacji społecznych, jak również zwracania się w nagłych wypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach obowiązujących przepisów prawa;
dokonywania kontroli rodzaju używanego paliwa przez pobranie próbek paliwa ze zbiornika pojazdu mechanicznego.
2. Osobie zatrzymanej przysługują uprawnienia przewidziane dla osoby zatrzymanej w Kodeksie postępowania karnego.
§3. Zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.
§4. Osoba zatrzymana, o której mowa, może być okazywana, fotografowana lub daktyloskopowana tylko wtedy, gdy jej tożsamości nie można ustalić w inny sposób.
§5. Osobę zatrzymaną należy niezwłocznie poddać - w razie uzasadnionej potrzeby - badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
§6. Czynności wymienione w ust. 1 powinny być wykonywane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte.
§§7. Na sposób prowadzenia czynności, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do miejscowo właściwego prokuratora.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania przy wykonywaniu uprawnień, oraz wzory dokumentów stosowanych w tych sprawach, mając na względzie zapewnienie skuteczności działań podejmowanych przez Policję oraz poszanowanie praw osób, wobec których działania te są podejmowane.

ART. 9
§1. W razie niepodporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom organów Policji lub jej funkcjonariuszy, policjanci mogą stosować następujące środki przymusu bezpośredniego:
1) fizyczne, techniczne i chemiczne środki służące do obezwładniania bądź konwojowania osób oraz do zatrzymywania pojazdów;
2) pałki służbowe;
3) wodne środki obezwładniające;
4) psy i konie służbowe;
5) pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej.
§2. Policjanci mogą stosować jedynie środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom.

ART. 10
§1. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego, okazały się niewystarczające lub ich użycie, ze względu na okoliczności danego zdarzenia, nie jest możliwe, policjant ma prawo użycia broni palnej wyłącznie:
1) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu;
2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu, zdrowiu lub wolności policjanta albo innej osoby;
3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną policjantowi lub innej osobie uprawnionej do posiadania broni palnej;
4) w celu odparcia niebezpiecznego bezpośredniego, gwałtownego zamachu na obiekty i urządzenia ważne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa, na siedziby naczelnych organów władzy, naczelnych i centralnych organów administracji państwowej albo wymiaru sprawiedliwości, na obiekty gospodarki lub kultury narodowej oraz na przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne państw obcych albo organizacji międzynarodowych, a także na obiekty dozorowane przez uzbrojoną formację ochronną utworzoną na podstawie odrębnych przepisów;
5) w celu odparcia zamachu na mienie, stwarzającego jednocześnie bezpośrednie zagrożenie dla życia, zdrowia lub wolności człowieka;
6) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie broni było dopuszczalne w przypadkach określonych, albo za osobą, wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia zabójstwa, zamachu terrorystycznego, uprowadzenia osoby w celu wymuszenia okupu lub określonego zachowania, rozboju, kradzieży rozbójniczej, wymuszenia rozbójniczego, umyślnego ciężkiego uszkodzenia ciała, zgwałcenia, podpalenia lub umyślnego sprowadzenia w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia albo zdrowia;
7) w celu ujęcia osoby, jeśli schroniła się ona w miejscu trudno dostępnym, a z okoliczności towarzyszących wynika, że może użyć broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu;
w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i bezprawnego zamachu na konwój ochraniający osoby, dokumenty zawierające wiadomości stanowiące tajemnicę państwową, pieniądze albo inne przedmioty wartościowe;
9) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności, jeśli:
a) ucieczka osoby pozbawionej wolności stwarza zagrożenie dla życia albo zdrowia ludzkiego,
b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba pozbawiona wolności może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub niebezpiecznego narzędzia,
c) pozbawienie wolności nastąpiło w związku z uzasadnionym podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstw.
§2. W działaniach oddziałów i pododdziałów zwartych Policji użycie broni palnej może nastąpić tylko na rozkaz ich dowódcy.
§3. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni palnej.

ART. 11
§1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia porządku publicznego, zwłaszcza poprzez sprowadzenie:
1) niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności obywateli,
2) bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach,
3) bezpośredniego zagrożenia obiektów lub urządzeń
Art. 18 Komendant Główny Policji lub komendant guberni Policji może zarządzić zastosowanie przez Policję urządzeń uniemożliwiających telekomunikację na określonym obszarze, przez czas niezbędny do wyeliminowania zagrożenia lub jego skutków, z uwzględnieniem konieczności minimalizacji skutków braku możliwości korzystania z usług telekomunikacyjnych.
§2. O zastosowaniu urządzeń, o których mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji lub komendant guberni Policji niezwłocznie informuje Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

ROZDZIAŁ IIIa
Bandera i znaki rozpoznawcze

ART. 12a
Jednostki pływające Policji podnoszą jako banderę flagę państwową z godłem RSiB, określoną w odrębnych przepisach.

ART. 12b
§1. W czasie wykonywania zadań określonych w ustawie jednostki pływające Policji podnoszą, niezależnie od bandery, flagę Policji.

ROZDZIAŁ IV
Służba w Policji

ART. 13
§1. Służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej opinii, niekarany, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować.
§2. Komendant wojewódzki Policji może wyrazić zgodę na przyjęcie do służby w oddziałach prewencji Policji kandydata, który nie ma wykształcenia średniego, jeżeli w toku postępowania kwalifikacyjnego stwierdzono, że kandydat wykazuje szczególne predyspozycje do służby w Policji.
§3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do osób ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji, w tym w stosunku do osób, o których mowa w ust. 2.

ART. 14
§1. Zdolność fizyczną i psychiczną do służby ustalają komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
§2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa zasady oceny zdolności fizycznej i psychicznej do służby, a także tryb orzekania o tej zdolności oraz właściwość i tryb postępowania komisji lekarskich w tych sprawach.

ART. 15
§1. Przed podjęciem służby policjant składa ślubowanie według następującej roty:
"Ja, obywatel Republiki Santani i Burgi, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją SiB porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom RSiB przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych. Ślubuję strzec tajemnicy państwowej i służbowej, a także honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej."
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze zarządzenia, ceremoniał ślubowania, uwzględniając warunki, tryb i termin składania ślubowania przez policjantów, organy uprawnione do przyjmowania ślubowania, przebieg i sposób dokumentowania ślubowania oraz wzór formularza aktu ślubowania.

ART. 16
§1. Stosunek służbowy policjanta powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby.
1a. Mianowanie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić:
1) na okres służby przygotowawczej lub kandydackiej;
2) na okres służby kontraktowej;
3) na stałe.
§1b. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić po zawarciu umowy, zwanej dalej "kontraktem", zawartej pomiędzy osobą, która zgłosiła się do tej służby.
§1c. Kontrakt zawiera się na okres od 3 do 5 miesięcy. Zawarcie kontraktu z tą samą osobą może nastąpić najwyżej dwukrotnie.
§2. Początek służby liczy się od dnia określonego w rozkazie o mianowaniu funkcjonariusza Policji.
§3. Mianowanie może nastąpić po odbyciu zasadniczej służby wojskowej albo po przeniesieniu do rezerwy.
§4.. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa rodzaje i wzory legitymacji służbowych i innych dokumentów policjantów, organy właściwe do ich wydawania oraz zasady dokonywania wpisów w tych dokumentach.

ART. 17
§1. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić na stanowisko podstawowe, jeżeli osoba mianowana ma wykształcenie średnie i odbyła w Policji przeszkolenie podstawowe lub ukończyła służbę kandydacką i zobowiąże się do uzupełnienia przeszkolenia podstawowego w terminie określonym w kontrakcie.
§2. Osoba nieposiadająca średniego wykształcenia może być mianowana na stanowisko, o którym mowa w ust. 1, jeżeli postępowanie kwalifikacyjne wykaże posiadanie przez tę osobę szczególnych predyspozycji do służby w Policji.
§3. Dla policjanta w służbie kontraktowej początkowe 12 miesięcy służby w ramach pierwszego kontraktu jest okresem próbnym.

ART. 18
§1.Ustawa wchodzi w życie wraz z podpisaniem jej przez prezydenta

Ustawa wydaję się być dobra ale zawiera jeden zasadniczy błąd a mianowicie Art.5 §3. ''Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych. '' W SiB nie mamy stanowiska Prezesa Rady Ministrów zastępuje go prezydent należy więc przyjąć tą ustawę ze stosowną poprawka.

ZA