Republika Santanii i Burgii

W tym temacie będą pokazywane projekty ustaw MSW ,które będą brane pod głosowanie w sejmie.

Projekt Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 3.12.2011r. w sprawie zasad i trybu oceniania cywilnych nauczycieli akademickich zatrudnionych w szkołach wyższych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

§ 1

Cywilni nauczyciele akademiccy podlegają okresowej ocenie, zwanej dalej „oceną”.

Przedmiotem oceny są wyniki pracy cywilnego nauczyciela akademickiego w zakresie wywiązywania się z obowiązków, liczonego od momentu zatrudnienia lub od daty ostatniej oceny.

4. Ocenę przeprowadza się w następujących terminach:

1) co dwa miesiące - dyrektora placówki
2) co trzy miesiące -wykładowcy;

Oceny, o której mowa w ust. 1, można dokonać w innych terminach niż określone w ust. 4, na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej, w której zatrudniony jest cywilny nauczyciel akademicki.

Oceny dokonuje się także przed upływem okresu, na który cywilny nauczyciel akademicki został zatrudniony.

6. W przypadku otrzymania przez cywilnego nauczyciela akademickiego oceny negatywnej, odbiera mu się prawo nauczania na okres trzech tygodni.

§ 2

7.Oceny dokonują:

1) Dyrektor placówki oświatowej
2) (lub) specjalnie do tego powołana komisja

Komisja wybiera ze swego składu przewodniczącego.

Członkami komisji mogą być nauczyciele akademiccy-członkowie rad wydziałów i rady naukowej.

Komisja na posiedzenie obraduje nad pracą nauczyciela, rektora. Oceniany nie bierze udziału w spotkaniu.

Uchwałę o ocenie końcowej, o której mowa w ust. 7, komisja podejmuje w głosowaniu tajnym zwykłą większością głosów przy obecności co najmniej połowy liczby członków komisji.

Komisja przedstawia swoją ocenę ocenianemu nauczycielowi akademickiemu i jego bezpośredniemu przełożonemu.

§ 3

1. Od oceny komisji, o której mowa w § 2 ust. 7, cywilnemu nauczycielowi akademickiemu przysługuje, w terminie czternastu dni od dnia zapoznania go z treścią oceny, odwołanie do komisji oceniającej powołanej przez radę naukową szkoły wyższej na najbliższym posiedzeniu. Komisja oceniająca rozpatruje odwołanie nie później niż w ciągu 14 dni od jej powołania. Decyzja komisji jest ostateczna.

§ 4

Rozporządzenie wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniu ustawy przez sejm.

Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych z dnia 3.12.2011r. w sprawie powołania Najwyższej izby kontroli.

§ 1.

Prezes Najwyższej Izby Kontroli kieruje jej działalnością przy pomocy wiceprezesów oraz dyrektora generalnego.

§ 2.

1. Kontrolnymi jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli są departamenty:

1) Budżetu i Finansów;
2 ) Gospodarki, Skarbu Państwa i Prywatyzacji;
3 ) Infrastruktury;
4 ) Nauki, Oświaty i Dziedzictwa Narodowego;
5 ) Obrony Narodowej;
6 ) Porządku i Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7 ) Pracy, Spraw Społecznych i Rodziny;
8 ) Prawny i Orzecznictwa Kontrolnego;

2. Kontrolnymi jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli są delegatury
z następującymi siedzibami i obszarami właściwości:

1) w Rutzelburgu
2) w Burgiogradzie

3. Jednostkami organizacyjnymi Najwyższej Izby Kontroli wykonującymi zadania w zakresie organizacji i obsługi Najwyższej Izby Kontroli są biura:

1) Gospodarcze;
2) Informatyki;
3) Organizacyjne;
4) Rachunkowości.

§ 3.

1. Kontrolne jednostki organizacyjne, o których mowa w § 2 ust. 1, wykonują zadania w zakresie postępowania kontrolnego lub wspomagają czynności kontrolne, w szczególności w naczelnych i centralnych organach państwowych w zakresie swojej właściwości rzeczowej oraz mogą, w porozumieniu z właściwą terytorialnie delegaturą, przeprowadzać postępowanie kontrolne w organach i jednostkach terenowych.

2. Kontrolne jednostki organizacyjne, o których mowa w § 2 ust. 2, wykonują zadania w zakresie postępowania kontrolnego lub wspomagają czynności kontrolne, w szczególności w organach i jednostkach terenowych w zakresie swojej właściwości terytorialnej oraz mogą, w porozumieniu z właściwym rzeczowo departamentem, przeprowadzać postępowanie kontrolne w naczelnych i centralnych organach państwowych.

3. Biura, o których mowa w § 2 ust. 3, wykonują zadania w zakresie organizacji i obsługi funkcjonowania Najwyższej Izby Kontroli.

§ 4.

1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może, w uzasadnionych przypadkach, wyznaczyć do przeprowadzenia postępowania kontrolnego kontrolną jednostkę organizacyjną, z pominięciem jej właściwości rzeczowej lub terytorialnej.

2. Spory kompetencyjne między jednostkami organizacyjnymi dotyczące ich właściwości oraz wykonywanych zadań rozstrzyga Prezes Najwyższej Izby Kontroli.

§ 5.

Jednostki organizacyjne Najwyższej Izby Kontroli używają nazw:
1) „Najwyższa Izba Kontroli Departament ...”;
2) „Najwyższa Izba Kontroli Delegatura w ...”;
3) „Najwyższa Izba Kontroli Biuro ...”.

§ 6.

1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli zwołuje posiedzenia Kolegium Najwyższej Izby Kontroli, zwanego dalej „Kolegium”, z własnej inicjatywy lub na wniosek co najmniej 1/3 członków Kolegium.

2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli proponuje porządek dzienny posiedzeń Kolegium.

3. Sekretarz Kolegium zapewnia sprawną organizację i dokumentowanie prac Kolegium.

4. Z posiedzenia Kolegium sporządza się protokół.

5. Kolegium uchwala regulamin określający szczegółowy tryb jego działania.

§ 7.

Prezes Najwyższej Izby Kontroli może udzielić upoważnienia do załatwiania spraw i podejmowania decyzji w jego imieniu zgodnie z poniższymi zasadami:

1) upoważnienia udziela się pracownikom Najwyższej Izby Kontroli;
2) upoważnienia udziela się na piśmie;
3) upoważnienia udziela się w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień lub zaświadczeń;
4) upoważnienie powinno zawierać zakres spraw objętych upoważnieniem;
5) upoważnienie może zawierać uprawnienie do udzielania pełnomocnictw do występowania w imieniu Najwyższej Izby Kontroli;
6) upoważnienia udziela się na czas określony lub nieokreślony;
7) upoważnienie może być cofnięte w każdym czasie.

§ 8.

1. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może powoływać zespoły pomocnicze, określając ich nazwy, skład osobowy oraz zakres i tryb działania.

2. Prezes Najwyższej Izby Kontroli może tworzyć w departamentach, delegaturach i biurach wydziały i samodzielne stanowiska pracy.

§ 9.

Prezes Najwyższej Izby Kontroli ustala, w drodze zarządzenia, szczegółową organizację wewnętrzną jednostek organizacyjnych Najwyższej Izby Kontroli oraz ich właściwość, a także może wprowadzać zmiany w tym zakresie.

§ 10.

1. Rozporządzenie wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem ustawy przez sejm.

Rozporządzenie MSW z dnia 4.12.2011r. w sprawie Prawa prasowego.

Artykuł 1.
§. 1. W rozumieniu niniejszej ustawy wydawca to przedsiębiorstwo zajmujące się wydawaniem tytułu lub tytułów.
§. 2. W rozumieniu niniejszej ustawy tytuł prasowy to gazeta wydawana codziennie, raz w tygodniu lub raz w miesiącu lub w terminie nieokreślonym.

Rozdział II
Wydawanie tytułów prasowych

Artykuł 2.
Tytuły prasowe mogą wydawać tylko i wyłącznie powołane do tego przedsiębiorstwa.

Artykuł 3.
§. 1. Wydawanie tytułu prasowego wymaga rejestracji w Sądzie Najwyższym.
§. 2. Wniosek o rejestrację, o której mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1. tytuł gazety i siedzibę redakcji,
2. dane osobowe redaktora naczelnego,
3. częstotliwość ukazywania się tytułu prasowego.
§. 3. Wydawanie tytułu prasowego można rozpocząć, jeżeli Sąd Najwyższy nie odrzucił wniosku o rejestrację w ciągu 7 dni od jego zgłoszenia.
5. O zmianie danych, o których mowa w §. 2, należy zawiadomić niezwłocznie Sąd Najwyższy.

Artykuł 4.
Sąd Najwyższy może odmówić rejestracji, jeżeli wniosek nie zawiera danych, o których mowa w art. 3. §. 2, lub jej udzielenie stanowiłoby naruszenie prawa do ochrony nazwy istniejącego już tytułu prasowego.

Artykuł 5.
Sąd Najwyższy może zawiesić wydawanie tytułu prasowego na czas określony, nie dłuższy niż 3 miesiące, jeżeli w ciągu roku co najmniej trzykrotnie w tym tytule prasowym zostało popełnione przestępstwo.

Artykuł 6.
Rejestracja tytułu prasowego traci ważność w razie nie wydania tytułu prasowego przez okres 3 miesięcy od dnia nabycia uprawnień do jego wydawania na czas nie oznaczony lub przerwy w ich wydawaniu przez okres 3 miesięcy, jeżeli redakcja nie wystąpiła o zachowanie rejestracji.

Rozdział III
Dystrybucja tytułów prasowych

Artykuł 7.
Tytuły prasowe mogą być dystrybuowane tylko i wyłącznie poprzez zamieszczanie treści kolejnych wydań w odpowiednim miejscu na forum lub za pośrednictwem strony internetowej, do której link zostanie zamieszczony na forum.

Artykuł 8.
Kolejne wydanie tytułu prasowego powinno zawierać jego kolejny numer i datę wydania.

Artykuł 9.
Działalność wydawnictw tytułów prasowych jest jest dotowana z budżetu
państwa w kwocie 250 rików za jedno wydanie. Dotacje te są zwolnione z podatku.

Artykuł 10.
Od momentu wejścia w życie niniejszej ustawy wszystkie ogłoszenia i reklamy podmiotów prywatnych oraz partii politycznych i innych organizacji mogą ukazywać się tylko i wyłącznie za pośrednictwem tytułów prasowych na zasadach określonych przez wydawcę danego tytułu prasowego.

Rozdział IV
Przepisy końcowe

Artykuł 11.
Wydawcy istniejących tytułów, chcąc zachować prawo do ich dalszego wydawania zobowiązani są do spełnienia wymogów art. 2. i 3. niniejszej ustawy w terminie 7 dni od momentu jej wejścia w życie.

Artykuł 12.

Rozporządzenie wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

W jaki sposób mam pisać. Tak jak pierwsza ustawa, druga czy trzecia? bo zrobiłem trzy różne.

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych
z dnia 4 lutego 2011.
w sprawie wzoru wniosku o rejestrację partii politycznej

Art.1
§1.
Wzór wniosku o rejestrację partii politycznej zawiera załącznik do niniejszego rozporządzenia.

§2.
Rozporządzenie wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem ustawy przez sejm.

Załącznik do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 4 lutego 2011 roku w sprawi wzoru wniosku o rejestrację partii politycznej

ZGŁOSZENIE DO EWIDENCJI PARTII POLITYCZNYCH

Nazwa partii:
Skrót nazwy:
Siedziba partii:
Członkowie i ich funkcje w partii:
Statut partii:
Podpis(y) założycieli:

Rozporządzenie MSW z dnia 4.12.2011r. w sprawie Policji.

ROZDZIAŁ I
Przepisy ogólne

ART. 1.
§1. Tworzy się Policję jako umundurowaną i uzbrojoną formację służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.
§1a. Nazwa "Policja" przysługuje wyłącznie formacji, o której mowa w ust. 1
§2. Do podstawowych zadań Policji należą:
1) ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra;
2) ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania;
3) inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi;
4) wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców;
5) nadzór nad strażami gminnymi (miejskimi) oraz nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie określonym w odrębnych przepisach;
6) kontrola przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych związanych z działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych;
7) współdziałanie z policjami innych państw oraz ich organizacjami międzynarodowymi na podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów;
Cool

gromadzenie, przetwarzanie i przekazywanie informacji kryminalnych;
§3. Policja realizuje także zadania wynikające z umów i porozumień międzynarodowych, na zasadach i w zakresie w nich określonych.

ART. 2
§1.W zakresie, trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach zadania przewidziane dla Policji wykonują w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz w stosunku do żołnierzy Żandarmeria Wojskowa i wojskowe organy porządkowe.

ROZDZIAŁ II
Organizacja Policji

ART. 4
§1. Policja składa się z następujących rodzajów służb: kryminalnej, prewencyjnej oraz wspomagającej działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym.
§2. W skład Policji wchodzi policja sądowa. Szczegółowy zakres zadań i zasady organizacji policji sądowej określa, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sprawiedliwości.
§3. W skład Policji wchodzą również:
1) Wyższa Szkoła Policji, ośrodki szkolenia i szkoły policyjne;
2) wyodrębnione oddziały prewencji i pododdziały antyterrorystyczne;
3) jednostki badawczo-rozwojowe.
§4. Komendant Główny Policji, za zgodą ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może powoływać, w uzasadnionych przypadkach, inne niż wymienione w ust. 1 rodzaje służb, określając ich właściwość terytorialną, organizację i zakres działania.

ART. 4a
§1.Pracownicy na stanowiskach administracyjnych, technicznych i gospodarczych w komendach i komisariatach Policji, z wyjątkiem stanowisk określonych przez Komendanta Głównego Policji, są zatrudniani na zasadach określonych w przepisach o pracownikach urzędów państwowych.

ART. 5
§1. Centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, jest Komendant Główny Policji, podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
§2. Komendant Główny Policji jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Policji, zwanych dalej "policjantami".
§3. Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
§4. Zastępców Komendanta Głównego Policji, w tym I Zastępcę, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.
§5. W razie zwolnienia stanowiska Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące, jednemu z jego zastępców.
§6. W razie czasowej niemożności sprawowania funkcji przez Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu ustania przeszkody w sprawowaniu tej funkcji przez dotychczasowego komendanta, jednak na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji jednemu z jego zastępców.
§7. Wg. struktury policja jest podzielona na Komendantury w miastach.
ART. 6
§1. Komendant Główny Policji może tworzyć i likwidować ośrodki szkolenia i szkoły policyjne.
§2. Komendant Główny Policji ma możność wszelkich zmian personalnych

ROZDZIAŁ III
Zakres uprawnień Policji

ART. 7
§1. W granicach swych zadań Policja w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe.
§2. Policja wykonuje również czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.
§3. Policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka.
§4. Policja może, w zakresie koniecznym do wykonywania jej ustawowych zadań, korzystać z informacji kryminalnej zgromadzonej w Krajowym Centrum Informacji Kryminalnych.

ART. 8
§1. Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, mają prawo:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw;
2a) zatrzymywania osób pozbawionych wolności, które na podstawie zezwolenia właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład karny i w wyznaczonym terminie nie powróciły do niego;
3) zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia;
3a) pobierania od osób wymazu ze śluzówki policzków:
a) w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego,
b) w celu identyfikacji osób o nieustalonej tożsamości oraz osób usiłujących ukryć swoją tożsamość, jeżeli ustalenie tożsamości w inny sposób nie jest możliwe;
3b) pobierania materiału biologicznego ze zwłok ludzkich o nieustalonej tożsamości;
4) przeszukiwania osób i pomieszczeń w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego innych ustaw;
5) dokonywania kontroli osobistej, a także przeglądania zawartości bagaży i sprawdzania ładunku w portach i na dworcach oraz w środkach transportu lądowego, powietrznego i wodnego, w razie istnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary;
5a) obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych, a w przypadku czynności operacyjno-rozpoznawczych i administracyjno-porządkowych podejmowanych na podstawie ustawy - także i dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom;
6) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz jednostek gospodarczych prowadzących działalność w zakresie użyteczności publicznej; wymienione instytucje, organy i jednostki obowiązane są, w zakresie swojego działania, do udzielenia tej pomocy, w zakresie obowiązujących przepisów prawa;
7) zwracania się o niezbędną pomoc do innych jednostek gospodarczych i organizacji społecznych, jak również zwracania się w nagłych wypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach obowiązujących przepisów prawa;
Cool

dokonywania kontroli rodzaju używanego paliwa przez pobranie próbek paliwa ze zbiornika pojazdu mechanicznego.
2. Osobie zatrzymanej przysługują uprawnienia przewidziane dla osoby zatrzymanej w Kodeksie postępowania karnego.
§3. Zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.
§4. Osoba zatrzymana, o której mowa, może być okazywana, fotografowana lub daktyloskopowana tylko wtedy, gdy jej tożsamości nie można ustalić w inny sposób.
§5. Osobę zatrzymaną należy niezwłocznie poddać - w razie uzasadnionej potrzeby - badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
§6. Czynności wymienione w ust. 1 powinny być wykonywane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte.
§§7. Na sposób prowadzenia czynności, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do miejscowo właściwego prokuratora.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania przy wykonywaniu uprawnień, oraz wzory dokumentów stosowanych w tych sprawach, mając na względzie zapewnienie skuteczności działań podejmowanych przez Policję oraz poszanowanie praw osób, wobec których działania te są podejmowane.

ART. 9
§1. W razie niepodporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom organów Policji lub jej funkcjonariuszy, policjanci mogą stosować następujące środki przymusu bezpośredniego:
1) fizyczne, techniczne i chemiczne środki służące do obezwładniania bądź konwojowania osób oraz do zatrzymywania pojazdów;
2) pałki służbowe;
3) wodne środki obezwładniające;
4) psy i konie służbowe;
5) pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej.
§2. Policjanci mogą stosować jedynie środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom.

ART. 10
§1. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego, okazały się niewystarczające lub ich użycie, ze względu na okoliczności danego zdarzenia, nie jest możliwe, policjant ma prawo użycia broni palnej wyłącznie:
1) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu;
2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu, zdrowiu lub wolności policjanta albo innej osoby;
3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną policjantowi lub innej osobie uprawnionej do posiadania broni palnej;
4) w celu odparcia niebezpiecznego bezpośredniego, gwałtownego zamachu na obiekty i urządzenia ważne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa, na siedziby naczelnych organów władzy, naczelnych i centralnych organów administracji państwowej albo wymiaru sprawiedliwości, na obiekty gospodarki lub kultury narodowej oraz na przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne państw obcych albo organizacji międzynarodowych, a także na obiekty dozorowane przez uzbrojoną formację ochronną utworzoną na podstawie odrębnych przepisów;
5) w celu odparcia zamachu na mienie, stwarzającego jednocześnie bezpośrednie zagrożenie dla życia, zdrowia lub wolności człowieka;
6) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie broni było dopuszczalne w przypadkach określonych, albo za osobą, wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia zabójstwa, zamachu terrorystycznego, uprowadzenia osoby w celu wymuszenia okupu lub określonego zachowania, rozboju, kradzieży rozbójniczej, wymuszenia rozbójniczego, umyślnego ciężkiego uszkodzenia ciała, zgwałcenia, podpalenia lub umyślnego sprowadzenia w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia albo zdrowia;
7) w celu ujęcia osoby, jeśli schroniła się ona w miejscu trudno dostępnym, a z okoliczności towarzyszących wynika, że może użyć broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu;
Cool

w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i bezprawnego zamachu na konwój ochraniający osoby, dokumenty zawierające wiadomości stanowiące tajemnicę państwową, pieniądze albo inne przedmioty wartościowe;
9) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności, jeśli:
a) ucieczka osoby pozbawionej wolności stwarza zagrożenie dla życia albo zdrowia ludzkiego,
b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba pozbawiona wolności może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub niebezpiecznego narzędzia,
c) pozbawienie wolności nastąpiło w związku z uzasadnionym podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstw.
§2. W działaniach oddziałów i pododdziałów zwartych Policji użycie broni palnej może nastąpić tylko na rozkaz ich dowódcy.
§3. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni palnej.

ART. 11
§1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia porządku publicznego, zwłaszcza poprzez sprowadzenie:
1) niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności obywateli,
2) bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach,
3) bezpośredniego zagrożenia obiektów lub urządzeń
Art. 18 Komendant Główny Policji lub komendant guberni Policji może zarządzić zastosowanie przez Policję urządzeń uniemożliwiających telekomunikację na określonym obszarze, przez czas niezbędny do wyeliminowania zagrożenia lub jego skutków, z uwzględnieniem konieczności minimalizacji skutków braku możliwości korzystania z usług telekomunikacyjnych.
§2. O zastosowaniu urządzeń, o których mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji lub komendant guberni Policji niezwłocznie informuje Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

ROZDZIAŁ IIIa
Bandera i znaki rozpoznawcze

ART. 12a
Jednostki pływające Policji podnoszą jako banderę flagę państwową z godłem Rzeczypospolitej Eskwilińskiej, określoną w odrębnych przepisach.

ART. 12b
§1. W czasie wykonywania zadań określonych w ustawie jednostki pływające Policji podnoszą, niezależnie od bandery, flagę Policji.

ROZDZIAŁ IV
Służba w Policji

ART. 13
§1. Służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej opinii, niekarany, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować.
§2. Komendant wojewódzki Policji może wyrazić zgodę na przyjęcie do służby w oddziałach prewencji Policji kandydata, który nie ma wykształcenia średniego, jeżeli w toku postępowania kwalifikacyjnego stwierdzono, że kandydat wykazuje szczególne predyspozycje do służby w Policji.
§3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do osób ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji, w tym w stosunku do osób, o których mowa w ust. 2.

ART. 14
§1. Zdolność fizyczną i psychiczną do służby ustalają komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
§2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa zasady oceny zdolności fizycznej i psychicznej do służby, a także tryb orzekania o tej zdolności oraz właściwość i tryb postępowania komisji lekarskich w tych sprawach.

ART. 15
§1. Przed podjęciem służby policjant składa ślubowanie według następującej roty:
"Ja, obywatel Republiki Santani i Burgi, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją SiB porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom RSiB przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych. Ślubuję strzec tajemnicy państwowej i służbowej, a także honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej."
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze zarządzenia, ceremoniał ślubowania, uwzględniając warunki, tryb i termin składania ślubowania przez policjantów, organy uprawnione do przyjmowania ślubowania, przebieg i sposób dokumentowania ślubowania oraz wzór formularza aktu ślubowania.

ART. 16
§1. Stosunek służbowy policjanta powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby.
1a. Mianowanie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić:
1) na okres służby przygotowawczej lub kandydackiej;
2) na okres służby kontraktowej;
3) na stałe.
§1b. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić po zawarciu umowy, zwanej dalej "kontraktem", zawartej pomiędzy osobą, która zgłosiła się do tej służby.
§1c. Kontrakt zawiera się na okres od 3 do 5 miesięcy. Zawarcie kontraktu z tą samą osobą może nastąpić najwyżej dwukrotnie.
§2. Początek służby liczy się od dnia określonego w rozkazie o mianowaniu funkcjonariusza Policji.
§3. Mianowanie może nastąpić po odbyciu zasadniczej służby wojskowej albo po przeniesieniu do rezerwy.
§4.. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa rodzaje i wzory legitymacji służbowych i innych dokumentów policjantów, organy właściwe do ich wydawania oraz zasady dokonywania wpisów w tych dokumentach.

ART. 17
§1. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić na stanowisko podstawowe, jeżeli osoba mianowana ma wykształcenie średnie i odbyła w Policji przeszkolenie podstawowe lub ukończyła służbę kandydacką i zobowiąże się do uzupełnienia przeszkolenia podstawowego w terminie określonym w kontrakcie.
§2. Osoba nieposiadająca średniego wykształcenia może być mianowana na stanowisko, o którym mowa w ust. 1, jeżeli postępowanie kwalifikacyjne wykaże posiadanie przez tę osobę szczególnych predyspozycji do służby w Policji.
§3. Dla policjanta w służbie kontraktowej początkowe 12 miesięcy służby w ramach pierwszego kontraktu jest okresem próbnym.

ART. 18
§1.Ustawa wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Szefie a czy policja nie powinna być w 1%pod MON-em

Mogę zmienić ustawę, komendant może być pod pańskim przewodnictwem, obgadajmy to na pw.

Ok czekam

Proszę pana Franciszka aby nie oddawał policji pod żadnym pozorem chociaż w części pod MON to są zupełnie inne formacji i MON nie powinno mieć w policji nic do gadania.

Panie Ajettu policja podlega pod służby bezpieczeństwa a to działka MON-u

Kodeks Karny Republiki Santani i Burgii z dnia 4.12.2011r.

Artykuł 1.
Ilekroć ustawa używa słowa ,,Republika" należy przez to rozumieć RSiB

Artykuł 2.
§. 1 Ustawę ninejszą stosuje się do sprawcy, który popełnił przestępstwo na terytorium Rzeczypospolitej oraz obywatela Republiki, który popełnił przestępstwo poza jej terytorium.
§. 2 Jeśli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestepstwa, stosuje się ustawę względniejszą dla sprawcy.

Artykuł 3.
§. 1 Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jej popełnienia.
§. 2 Nie popełnia przestepstwa sprawca czynu zabronionego, jeśli nie można mu przypisac winy w czasie czynu.
§. 3 Nie popełnia przestępstwa ten, kto popełnił przestępstwo przez zaniechanie, o ile nie ciążył na nim szczególny obowiązek zapobieżenia skutkowi.
§. 4 Nie podlega karze, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
§. 5 Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli nie da się uniknąć niebezpieczeństwa w inny sposób, a dobro poświęcone nie przedstawia wartości wyższej od dobra ratowanego.

Artykuł 4.
§. 1 Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
§. 2 Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany albo gdzie skutek, stanowiący znamię czynu zabronionego, nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić
§. 3 Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia lub na jego popełnienie się godzi, mając świadomość konsekwencji.
§. 4 Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, ani nie godząc się z jego konsekwencjami, popełnia go na skutek niedbalstwa lub lekkomyślnosci.
§. 5 Ten sam czyn może być tylko jednym przestępstwem.

Artykuł 5.
§. 1 Odpowiada za przygotowanie ten, kto w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do jego popełnienia.
§. 2 Odpowiada za usiłowanie ten, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego zmierza do jego wykonania, które jednak nie nastepuje.
§. 3 Odpowiada za sprawstwo ten, kto wykonuje, poleca wykonać lub, wykorzystując uzależnienie innej osoby, wymusza wykonanie czynu zabronionego.
§. 4 Odpowiada za podżeganie ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.
§. 5 Odpowiada za pomocnictwo ten, kto w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego lub uniknęła za niego odpowiedzialności, swoim zachowaniem ułatwia popełnienie, uzyskanie korzyści lub uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie tego czynu.
§. 6 Sąd wymierza karę za przygotowanie, usiłowanie, sprawstwo, podżeganie i pomocnictwo w granicach przewidzianych dla danego przestępstwa.

Artykuł 6.
§1.Karami zasadniczymi są: grzywna i banicja.

Artykuł 7.
§1.Sąd orzeka karę grzywny w granicach przewidzianych dla danego przestępstwa. Grzywna może byc również orzeczona jako kara dodatkowa w wysokości nie większej niż 2 tys. rików.

Artykuł 8.
§1.Banicja pociąga za sobą usunięcie skazanego z terytorium Republiki, utratę przezeń obywatelstwa, orderów i odznaczeń, stopni wojskowych oraz pełnionych funkcji publicznych. Skazanego na banicję uważa się za zmarłego.

Artykuł 9.
§1.Karami dodatkowymi są: grzywna, pozbawienie praw publicznych, zakaz zajmowania określonego stanowiska lub wykonywania określonego zawodu, przepadek mienia, obowiązek naprawienia szkody, nagana i upomnienienie.

Artykuł 10.
§. 1 Pozbawienie praw publicznych obejmuje utratę czynnego i biernego prawa wyborczego, prawa do udziału w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości, stopnia wojskowego, utartę orderów i odznaczeń oraz utartę zdoności do ich uzyskania w okresie pozbawienia praw.
§. 2 Czas pozbawienia praw publicznych orzeka się w miesiącach, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące.

Artykuł 11.
§1.Sąd orzeka zakaz zajmowania określonego stanowiska lub pełnienia określonego zawodu, jeżeli sprawca przy popełnieniu przestępstwa nadużył stanowiska lub zawodu albo wykazał, że dalsze zajmowanie przezeń stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Artykuł 12.
§1.Sąd orzeka przepadek w stosunku do mienia, które pochodzi z przestępstwa lub służyło do jego popełnienia, o ile zwrot tego mienia nie przysługuje innym podmiotom.

Artykuł 13.
§. 1 Sąd wymierza kare wedle swego uznania, w granicach przewidzianych w ustawie.
§. 2 Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych skutków przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia sprawcy przed i po popełnieniu przestępstwa oraz zachowanie się pokrzywdzonego.
§. 3 Przy orzekaniu oraz prowadzeniu postępowania stosuje się pomocniczo: normy prawa zwyczajowego, zasady dobrej praktyki prawniczej, wreszcie przepisy prawa Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł 14.
§. 1 Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną.
§. 2 Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 10 tys. rików grzywny lub 5 miesięcy pozbawienia praw publicznych.

Rozdział II
Część szczególna

Artykuł 15.
§. 1 Kto dopuszcza się działań zmierzających do obalenia konstytucyjnego porządku Republiki lub organu władzy publicznej albo wpływa siłą, groźbą czy podstępem na działanie organów władzy publicznej,
podlega karze banicji
§. 2 Kto, będąc przedstawicielem Republiki lub pracownikiem jej służb wywiadowczych, działa na jej szkodę,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 2 tys. do 5 tys. rików
§. 3 Kto współpracuje na szkodę Republiki z wywiadem obcego państwa lub inną podobną organizacją lub ujawnia osobom niepowołanym informacje niejawne albo dąży do uzyskania informacji niedostępnych mu ze względu na ich niejawność, której jest świadom,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 1 tys. do 5 tys. rików
§. 4 Kto utrudnia lub uniemożliwia działanie for lub stron internetowych Republiki albo podejmuje działania przeciw bezpieczeństwu korzystania z nich,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 16.
§. 1 Kto publicznie znieważa Republikę, jej symbole publicznoprawne lub znaki państwowe, organy władzy państwowej albo jej przedstawicieli,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 1 tys. do 5 tys. rików
§. 2 Kto publicznie znieważa symbole publicznoprawne, znaki państwowe, głowę państwa obcego lub akredytowanego szefa przedstawicielstwa dyplomatycznego takiego państwa albo osobę korzystająca z podobnej ochrony na mocy ustaw, umów lub powszechnie akceptowanych zwyczajów międzynarodowych,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 1 tys. do 5 tys. rików
§. 3 Przepisy poprzedniego paragrafu stosuje się, jeśli państwo obce zapewnia wzajemność.

Artykuł 17.
§1.Kto groźbą, szantażem lub za pomocą korupcji uzyskuje dla siebie korzystne decyzje urzędników państwowych oraz kto udziela takich decyzji,
podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 18.
§1.Kto dopuszcza się kradzieży lub innego zawłaszczenia własności majątkowej lub zastrzeżonej dla kogoś innego własności intelektualnej,
podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 19.
§1.Kto dopuszcza się oszustwa gospodarczego,
podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 20.
§1.Kto poprzez wulgaryzmy, spam lub inne działanie narusza zasady współżycia społecznego na forum,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 21.
§1.Kto pomawia, zniesławia lub obraża inną osobę fizyczną lub osobę prawną,
zobowiązany jest do wypłacenia zadośćuczynienia na rzecz poszkodowanego w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 22.
§1.Kto życie innej osoby czyni tematem publicznym z zamiarem zaszkodzenia jej z pobudek innych niż dobro publiczne albo nieuprawniony do tego poleceniem sądu podgląda, śledzi lub dokumentuje życie prywatne innej osoby, za wyjątkiem przypadku udaremnienia przestępstwa lub jego odkrycia,
podlega karze banicji lub zobowiązany jest do wypłacenia zadośćuczynienia na rzecz poszkodowanego w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 23.
§1.Kto wobec innej osoby stosuje groźby,
podlega karze banicji.

Artykuł 24.
§1.Kto podszywa się pod inną osobę albo posługuje się więcej niż jednym kontem,podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 25.
§1. Ustawa wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Od kiedy policja podlega pod służby bezpieczeństwa gdzie masz to napisane ? służby bezpieczeństwa to powinien być wywiad i kontrwywiad a nie policja.

Masz racje pomyłka moja ale to i tak 0.5% powinno być pod mon-em w szczególności jeśli chodzi o bezpieczeństwo

Panie Franciszku niech pan złoży te ustawy do mojej kancelarii to rozpoczniemy debatę nad nimi na II posiedzeniu.